#2 | Op zoek naar een huis...
Tim en ik fantaseren al iets meer dan een jaar over onze grote Spaanse droom (correctie: plan, droom klinkt te veel als iets dat nooit gaat gebeuren, dixit Tim). En als je zoveel fantaseert over de plek waar je naartoe gaat, heb je ook al een beetje een plaatje in je hoofd van hoe die plek er uiteindelijk uit moet gaan zien. Je hebt het erover met elkaar, je maakt een tekening en je ziet jezelf al zitten onder je eigen olijfbomen bij ondergaande zon.
Dus terwijl Tim en ik vorige week tijdens onze vakantie in Andalusië in de auto zaten naar een nieuwe bezichtiging schoot de volgende gedachte opeens door mijn hoofd: hoe groot is nu eigenlijk de kans dat we iets vinden wat precies past in ons plaatje? Moeten we ons idee niet eerst wat meer loslaten, om ook open te kunnen staan voor een iets andere invulling?
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming worden we begroet door Samantha en Miguel, makelaars die we bij een eerdere bezichtiging in februari al eens hebben ontmoet. Voor ons staat een huis met prachtig uitzicht over de omliggende vallei. Niet zo heel ver van ons vandaan ligt een (in de zomer, dus nu ook, opgedroogd) meer. Een huis met lake view. Het huis zelf zou zo in een van de vele pueblos blancos passen, de witte dorpjes waar Andalusië om bekend staat.
Maar het huis was al tientallen jaren onbewoond. And it showed: asbest onder de terrasoverkapping, bewegende vloeren en alles, maar dan ook echt alles, moest in dit grote huis van ruim 200 vierkante meter worden aangepakt. Dus naast de hoognodige herstelwerkzaamheden, moet er ook nog een keuken worden geplaats, een badkamer getegeld en de indeling van het huis was ook niet optimaal. Daarnaast liep het terrein ook best steil af, waardoor de plek ook iets minder de ruimtelijkheid had die wij voor ogen hadden.
Tussendoor informeer ik naar het huis dat wij in februari met Samantha hadden bezocht, een huis dat die ruimtelijkheid wel had en op veel manieren veel meer paste in het plaatje dat wij voor ogen hadden. Ruimtelijk, nog meer afgelegen en meer wilde natuur dichtbij. Sterker nog, vanuit het huis kijk je recht op die wilde natuur uit. Een imposante bergketen kijkt ons recht aan. En ook fijn: op een kleine tien minuten rijden bevindt zich een prachtig stuwmeer gevuld met azuurblauw water.
Het huis blijkt nog niet verkocht te zijn. Terwijl wij na de bezichtiging in de auto stappen, beiden getriggerd door het feit dat huis waar we in februari al helemaal weg van waren nog te koop staat, kijk ik Tim aan en vraag ik: zullen op de terugweg nog een keertje bij het huis gaan kijken?