#12 | Waaróm gaan we dit avontuur eigenlijk aan? De Tim-editie

Vorige keer las je dat de overdracht is uitgesteld. De eigenaar heeft inmiddels een contract getekend waarin staat dat hij een flinke boete moet betalen als hij zich uit de deal terugtrekt. En onze geplante rozemarijn Rosa die nu op ons land staat, symboliseert ons vertrouwen in de aanstaande overdracht en wacht trouw op ons volgende bezoek als officiële nieuwe eigenaren. Het komt dus goed allemaal. We staan alleen nog even in de wachtstand. 

Een goed moment om wat dieper in te gaan op het waarom achter ons avontuur. En omdat het mijn beurt is voor een update, begin ik dat waarom bij mezelf - Nino is de volgende keer aan de beurt als we weer in zo’n wachtstand staan. 

Kijk, Rosa, onze rozemarijnplant, houdt de wacht totdat wij met onze sleutel het land op lopen 👉

Als kind wist ik al: Nederland is voor mij niet het beloofde land

Er zijn vast meer mensen die als kind riepen: ‘’later als ik groot ben ga ik in een ander land wonen.’’ Ik was zo’n kind. En ik deed zo’n uitspraak niet alleen tijdens een leuke vakantie in het buitenland.

Waarom? Als kind begreep ik er niks van waarom mensen ooit besloten om in een moeras te gaan wonen waar het zo’n zeven tot acht van de twaalf maanden hard waait, veel regent, de zon weinig schijnt en de hemel meestal grijzer is dan mijn toen nog levende oma. En dat begrijp ik nog steeds niet.

Bovendien: ik had een ongelofelijke hekel aan kou. Mijn moeder vertelde me laatst nog dat ik als kind altijd blauwe lippen had van de kou. En ook nu merk ik als ik buiten rondloop: waar veel andere mensen okay zijn met een trui en een jasje, loop ik te blauwbekken terwijl ik een merinowol onderhemd, een t-shirt, een trui en een op -20 graden gebouwde Patagonia-jas draag, uiteraard met leren handschoenen en een wollen shawl. 

Kortom: dit klimaat is niet voor mij. 

Niet alleen bij het klimaat zelf voel ik me niet thuis. Eigenlijk is het vooral de invloed die het klimaat heeft op de manier van leven. Tijdens mijn reizen door warmere landen, viel me dat steeds meer op.

In een warm klimaat, zijn de mensen zelf ook warmer. In een warm klimaat speelt het leven zich niet binnen, maar buiten af. In een warm klimaat is er meer aandacht voor het sociale aspect van het leven en hechten mensen meer waarde aan andere zaken dan werk en spullen.

Een goed voorbeeld daarvan is de natuur en de dieren en planten die er leven. Ook de omgangsvormen zijn er warmer. Mensen raken elkaar vaker aan, lachen meer en tonen hun emotie uitbundiger dan in de Noordelijke landen. En doordat er meer buiten wordt geleefd, zoeken mensen elkaar vaker op, maken ze tijd voor een praatje en is het heel normaal om bij elkaar aan te schuiven - zonder dat een week van tevoren te moeten afspreken. Ook de gespreksonderwerpen zijn anders. Er wordt minder over werk gepraat en meer over ‘het leven’.

Die manier van leven past mij beter. Want voor mij voelt het logischer om hoofdzakelijk buiten te leven; ik geloof dat de mens buiten hoort, niet tussen vier muren. Voor mij is het een verademing om mijn energie kwijt te kunnen en omgeven te zijn door natuur in plaats van steen en asfalt. Voor mij is het een bevrijding om mezelf niet steeds in zes lagen kleding in te hoeven pakken om relaxt buiten te kunnen lopen. Ik raak niet overprikkeld van de striemende windvlagen die langs mijn oren suizen. En omdat het bijna altijd aangenaam is buiten, hoef ik minder te plannen, waardoor het leven vrijer en spontaner aanvoelt. 

Hoeveel invloed dat op me heeft, merk ik als ik op zo’n plek ben, maar ook als ik hier in Nederland ben. Met name de periode van corona was, zoals voor veel mensen, een periode waarin je je realiseert wat je belangrijk vindt in het leven. Ik hoorde mensen klagen over de lockdownmaatregelen. ‘Er kan zo weinig’. ‘Er is niks te doen’. ‘Ik voel me opgesloten’.

Ik realiseerde me toen: dat is precies hoe ik me voel in Nederland tijdens de herfst en winter. Ik heb tien keer liever die coronamaatregelen met goed weer dan geen coronamaatregelen onder een dik wolkendek, harde wind en veel regen. Het Hollandse klimaat, dat is míjn lockdown. Toen ik me dat eenmaal realiseerde, wist ik het zeker: dit is niet het land waar ik kan leven zoals ik denk dat het leven zou moeten zijn.

Ook de maatschappij voelt voor mij in toenemende mate vervreemdend aan

De afgelopen jaren is de gehaaste, geplande, op werk gefocuste manier van leven in Nederland me meer en meer gaan tegenstaan. Door de manier waarop ik mijn werk heb ingericht, hoef ik gelukkig niet mee in de dagelijkse routine die veel mensen volgen. Tegelijkertijd zorgt dat ervoor dat ik van een afstand zie hoe het grootste deel van de maatschappij draait en hoe vreemd ik dat eigenlijk vind.

Ik zie het als ik ‘s ochtends naar buiten kijk. Ik hoor het als anderen erover vertellen. ‘s Ochtends vroeg gaat de wekker, haasten, haasten en dan naar werk - werk waarvan de meeste mensen niet kunnen zeggen dat ze het écht leuk vinden. Acht uur later zie ik hetzelfde gehaaste circus, maar dan andersom. Toeterende, geïrriteerde automobilisten. Stinkende files. Knetterende brommers die voorbij sjezen. En dat alles temidden van een kale, stenen bak, afgewisseld met asfalt en parkeervakken. 

Hoe meer ik er bij stilsta, hoe absurder ik het vind om zo te leven. En hoe meer ik besef: dit is niet mijn maatschappij, niet mijn manier van leven.  

Hoe anders het leven kan zijn

Begrijp me niet verkeerd. Ik snap dat het allemaal wat aanvoelt als een rant over een land waar ‘we’ alles goed hebben geregeld. Een land waarin de meeste mensen ontzettend vriendelijk zijn, waar we economische welvaart kennen en bovendien: op ‘alle lijstjes’ doet Nederland het hartstikke goed. Dus voor alle duidelijkheid: ik ben dankbaar voor wat Nederland me heeft gebracht en ik realiseer me dat ik veel kansen nooit had gehad op veel andere plekken in de wereld. Om nog maar niet te spreken over de fantastische vriendschappen die ik hier heb opgebouwd. Die zijn van onschatbare waarde en dat is het enige wat me op onbewaakte momenten beangstigt bij de gedachte zo lang ergens anders te zijn - en misschien ooit wel permanent.

Anyway. Die lijstjes die ik noemde, dat zijn niet míjn lijstjes. welvaart is iets anders dan welzijn. Dat ‘dingen goed geregeld zijn’, is voor mij niet het belangrijkste criterium. Een goed draaiende economie doet mijn hart niet sneller kloppen. En ik ruil de ‘Hollandse nuchterheid’ met alle liefde voor de warme, uitgesproken omgangsvormen die het Zuiden van Europa zo kenmerken.

Doe mij maar een omgeving die hoog scoort op míjn lijstjes. Op buiten leven, op aandacht voor goed en uitgebreid eten, op een relaxt leven met veel vrije tijd, op gastvrijheid, op de tijd nemen voor elkaar, op uitgestrekte natuur - en nee, polderlandschap waar we koeien gevangen houden langs netjes aangeplante rijtjes bomen, dat vind ik geen natuur.  

Dat leven ervaar ik in Andalucía. En ik heb ook ervaren wat dat met me doet: ik kan mijn energie kwijt, voel rust en ruimte in mijn hoofd, voel de zon op mijn huid en de warmte aan mijn lijf, ik ben veel minder vaak overprikkeld, ik slaap beter, ik lééf en voel een diepe verbondenheid met de natuur. 

Ok, lang leven Andalucía dus. Maar waarom dan zo’n groot avontuur? Je kan toch ook lekker vaak op vakantie?

Ja, we kunnen ook vaak op vakantie. En ja, we kunnen er ook een kant en klaar vakantiehuis kopen in plaats van een off-grid casco op tweeënhalve hectare grond waar nog alles aan moet gebeuren, en dat terwijl we zelf nauwelijks tot geen kluservaring hebben.

Maar juist de grootte van het avontuur, de oneindige creativiteit die we erin kwijt kunnen en het feit dat er altijd, altijd, altijd mogelijkheden zijn om het project verder uit te bouwen, precies dat spreekt me aan. Het is maximaal avontuur, maximale uitdaging, maximaal creatief kunnen zijn. En als er drie dingen zijn die mij gelukkig maken…je snapt ‘m wel.

Bovendien: het kán. Het voelt als een enorm voorrecht om dit te kunnen doen, want…

• …ik heb de liefde van mijn leven gevonden om zo’n groot avontuur mee aan te gaan.

• …ik ben op een punt in mijn leven waarop ik in staat ben zo’n groot avontuur aan te gaan. 

• …Nino en ik hebben de gezondheid, de energie, de inspiratie, de relatie met elkaar en met alle fantastische mensen om ons heen om het avontuur aan te gaan en alle pieken en dalen die erbij komen kijken te kunnen omarmen - okay, dat moet allemaal nog blijken, maar wie beren op de weg ziet, komt waarschijnlijk meer beren tegen dan wie zich focust op de weg zelf.

Nog één reden. Ik ga een ander vak beoefenen.

Voor wie het nog niet wist: over een paar jaar ben ik geen copywriter meer. Zoals ik altijd heb gezegd dat ik naar een ander, warmer land wilde, zo heb ik ook altijd gezegd dat ik op een gegeven moment in mijn leven iets totaal anders wilde gaan doen.

Dat totaal andere, dat heeft de afgelopen jaren langzaam maar zeker vorm gekregen. Wie me kent weet: ik ben me steeds meer gaan toeleggen op persoonlijke ontwikkeling, mindfulness, de kracht en wijsheid van de natuur en alles wat daarbij hoort. Ik voel dat daar mijn hart naar uitgaat en ik kan niet wachten om daar mijn werk van te maken. 

Dus ga ik me de komende jaren omscholen in die richting en met alle kennis en kunde die dat me gaat brengen, aan de slag op ons natuurlandgoed in Andalucía. Vanuit die kennis en kunde ga ik onze bezoekers helpen bij de vragen en problemen waar ze tegenaan lopen in hun leven. 

En tja, waar kan dat beter dan op een paradijselijke plek midden in de natuur? Op een plek waar alle ruis wegvalt, vrijheid oneindig is en de omgeving je inspireert een belangrijke stap in je leven te maken?

Zo. Dat was ik. Volgende keer Nino.

Nu weet je precies waarom ik ons Andalusische avontuur aanga. Volgende keer is het de beurt aan Nino. Dus, hasta la próxima.