#7 | Ja? Nee? … 👬 …
We hadden het er nog over samen. Zouden we extra, éxtra moeten benadrukken dat het een openingsbod is? Hebben we niet teveel onze Hollandse onderhandelingsbril op, waardoor we onderschatten hoe anders een Spanjaard een bod ervaart dan een Nederlander? Nuh, dachten we. En toch.
Openingsbod? Qué?
En toch begrepen we van de makelaar dat de eigenaar ons openingsbod van €52.500 te laag vond. En dat hij wachtte op een beter bod van ons. Als Nederlander denk je dan:
‘‘Doe dan een tegenbod.’’
‘‘Hallo, jij bent aan de beurt.’’
‘‘Ja hèhè, het is een OPENINGSBOD hombre. Dat zeiden we toch al.’’
Maar ja, die Spaanse meneer denkt andere dingen. Verschillende culturen. Ze bestaan.
En dus lieten we nog een keer geduldig weten dat we op een tegenbod wachtten en graag hoorden wat hij wilde hebben voor zijn cortijo + tierra.
Meteen daarna kwam een tegenbod via de mail. Die liet ik Nino zien. Nino was blij:
En ik ook - er zit nu een gat in ons dak, want op het moment dat ik de mail las, zo’n drie uur voordat Nino thuiskwam, heb ik het uitgeschreeuwd op een manier waarvan ik vermoed dat ‘t tot aan Jayena te horen was en misschien zelfs verband houdt met de keelontsteking die ik de dagen erna had.
Wat was dat tegenbod dan?
€69.000. Ofwel: €16.000 onder de vraagprijs.
Nóg beter: de makelaar liet ons weten dat we waarschijnlijk wel op €65.000 konden uitkomen.
Maar in het kader van een goed gevoel voor iedereen, een fijne start aan de relaties met de mensen in Jayena, waaronder de eigenaar, stelden we voor om een deal te sluiten op €67.000. Dat accepteerde de eigenaar direct.
Dus. We hebben een deal.
WE HEBBEN EEN DEAL.
En worden dus, hopelijk-weaarschijnlijk-fingers-crossed-duim-met-ons-mee, eigenaren van ons eigen Spaanse stuk grond met casco. En staan daarmee aan de vooravond van de meest levensverrijkende sprong die we tot nu toe in ons leven gemaakt hebben. Surrealistisch voelt het, en waanzinnig spannend op de prachtigst denkbare manier. We lopen over van ideeën en kijken er enorm naar uit iets bijzonders neer te zetten daar.
En nu?
Nu gaat onze Spaanse advocaat Manuel aan de slag met het papierwerk en is het tijd voor een berg administratie met hem en Samantha, de makelaar met wie we steeds contact hebben gehad.
Afhankelijk van hoe snel dat allemaal gaat, kunnen we misschien, heel misschien, al tekenen als we later deze maand en begin januari weer in Andalucía zijn. Als alles dan nog steeds goed gaat qua papierwerk, gaan we dan al flink wat doen:
Diego ontmoeten, de architect met wie we alvast contact hebben gelegd. Samen met hem kunnen we plannen maken voor de eerste stap: het plaatsen van ramen en deuren om het gebouw te beschermen tegen de elementen.
De leverancier van ramen en deuren ontmoeten en een offerte opvragen.
Foto’s en video’s maken van het terrein, het huis en de omgeving. Zo heb je straks een beeld van het paradijs waarin we straks - jaja, hópelijk - aan de slag gaan met onze dromen.
Wie weet zetten we dan ook onze handtekening op het contract. Als dat proces langer duurt, dan hopen we in ieder geval het benodigde Spaanse IEA-nummer te kunnen regelen en Manuel te machtigen om later voor ons te tekenen.
Dus gaan we nu doen wat we hier kunnen doen.
(verder met) Spaans leren.
Ons verdiepen in ramen en deuren.
Een lijst maken van wat we in en rond onze grond willen verkennen en op beeld willen zetten.
Natuurgebieden en mogelijke activiteiten in de buurt in kaart brengen om te verkennen als we daar zijn.
Duimen dat Manuel alles weet te fixen en er verder geen gekke dingen tegenzitten.
En zin hebben om daar straks te zijn, naar het uitzicht te kijken en te proosten met de woorden: ‘‘op ons paradijs’’.
Tot de volgende update. En als je vragen hebt, stel ze gerust in de comments, vinden we leuk 👇
Oh, en heb je kennis waarvan je denkt dat we die nu goed kunnen gebruiken? Over ramen, deuren, isolatie, het kiezen van een plek voor de eerste yurt, contracten tekenen, whatever, kom maar op. Help mee :-)